From & To Sathish #7 - Page 75

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2025/oct/22/the-secret-lives-of-autograph-hunters-donald-trump-was-really-hard-to-get?utm_medium=email&utm_source=ten_tabs&utm_campaign=FIREFOX-EDITORIAL-TENTABS-2025_10_27&position=5&category=fascinating_stories&scheduled_corpus_item_id=fe25051c-47c8-4b54-a716-0e34a4493b74&url=https%3A%2F%2Fwww.theguardian.com%2Flifeandstyle%2F2025%2Foct%2F22%2Fthe-secret-lives-of-autograph-hunters-donald-trump-was-really-hard-to-get

Why do so many people spend their time at stage doors and sending out requests for signatures? Those who have collected thousands of autographs explain the thrill

https://www.bustle.com/life/savings-tips-for-every-money-personality?utm_medium=email&utm_source=ten_tabs&utm_campaign=FIREFOX-EDITORIAL-TENTABS-2025_10_27&position=9&category=fascinating_stories&scheduled_corpus_item_id=1e43feba-07cb-400e-9a33-db3d3bda7cb2&url=https%3A%2F%2Fwww.bustle.com%2Flife%2Fsavings-tips-for-every-money-personality

The Best Savings Tips For Every Money Personality

ஜப்பானியர்கள் ஏன் இந்தியர்களை தங்கள் வீடுகளுக்கு வழக்கமாக அழைப்பதில்லை..?

ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக ஜப்பானில் வசித்து வந்த ஒரு இந்தியர் விசித்திரமான ஒன்றைக் கவனித்தார்: அவரது ஜப்பானிய நண்பர்கள் கண்ணியமாகவும் உதவிகரமாகவும் இருந்தனர், ஆனால் அவர்களில் யாரும் அவரை தங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்ததில்லை, ஒரு கோப்பை தேநீர் கூட குடிக்க வீட்டிற்கு அழைக்கவில்லை.

குழப்பமாகவும் வேதனையுடனும், இறுதியாக ஒரு ஜப்பானிய நண்பரிடம் இது ஏன் என்று கேட்டார். நீண்ட மௌனத்திற்குப் பிறகு, நண்பர் பதிலளித்தார், "எங்களுக்கு இந்திய வரலாறு கற்பிக்கப்படுகிறது... உத்வேகத்திற்காக அல்ல, ஆனால் ஒரு எச்சரிக்கையாக."

இந்தியர் ஆச்சரியப்பட்டு, "ஒரு எச்சரிக்கையா? இந்திய வரலாறு ஒரு எச்சரிக்கையாக கற்பிக்கப்படுகிறது? தயவுசெய்து ஏன் என்று விளக்குங்கள்" என்று கேட்டார்.

ஜப்பானிய நண்பர், "எத்தனை ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவை ஆண்டார்கள்?" என்று கேட்டார்.

இந்தியர், "ஒருவேளை... சுமார் 10,000 பேர்?" என்று பதிலளித்தார்.

ஜப்பானியர் தீவிரமாக தலையசைத்து, "அந்த நேரத்தில், 300 மில்லியனுக்கும் அதிகமான இந்தியர்கள் இல்லையா?" என்று கேட்டார்.

"அப்படியானால் உங்கள் மக்கள் மீது யார் அட்டூழியங்களைச் செய்தார்கள்? அவர்களை சவுக்கடி, சித்திரவதை மற்றும் சுட உத்தரவுகளைப் பின்பற்றியது யார்?"

"ஜாலியன் வாலாபாக்கில் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்த ஜெனரல் டயர் உத்தரவிட்டபோது, ​​யார் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தினார்கள்? ஆங்கில வீரர்களா? இல்லை, அது இந்தியர்கள்தான்" என்று அவர் அழுத்தமாகக் கேட்டார்.

"ஜெனரல் டையரை நோக்கி யாரும் துப்பாக்கியை நீட்டவில்லை, ஒரு நபர் கூட இல்லை?" அவர் தொடர்ந்தார், "நீங்கள் பேசும் அடிமைத்தனம் - இது உங்கள் உண்மையான அடிமைத்தனம். உடலின் அல்ல, ஆன்மாவின்."*

இந்தியர் அசையாமல், அமைதியாக, வெட்கத்துடன் நின்றார்.

ஜப்பானிய நண்பர் தொடர்ந்தார், "மத்திய ஆசியாவிலிருந்து எத்தனை முகலாயர்கள் வந்தார்கள்? ஒருவேளை சில ஆயிரம் பேர் இருக்கலாம்? ஆனாலும் அவர்கள் உங்களை பல நூற்றாண்டுகளாக ஆட்சி செய்தனர்."

"முகலாயர்கள் தங்கள் எண்ணிக்கையின் மூலம் இந்தியாவை ஆளவில்லை; அவர்களுக்கு வணங்கியது, அவர்களுக்குக் கீழ்ப்படிந்தது, தங்கள் சொந்தத்தை காட்டிக் கொடுத்தது, முகலாயர்களுக்கு விசுவாசத்தைக் காட்டியது உங்கள் சொந்த மக்களே. உயிர்வாழ்வதற்காகவோ அல்லது வெள்ளி நாணயங்களுக்காகவோ."

"உங்கள் சொந்த மக்களே மதங்களை மாற்றினர். அவர்கள் தங்கள் சகோதரிகளையும், மகள்களையும் முகலாயர்களுக்கு திருமணத்தில் கொடுத்தனர்."

"உங்கள் சொந்த மக்களே உங்கள் ஹீரோக்களை ஆங்கிலேயர்களுக்குக் காட்டிக் கொடுத்தார்கள். சந்திரசேகர் ஆசாத்தை யார் காட்டிக் கொடுத்தார்கள்? ஆல்ஃபிரட் பார்க்கில் அவர் மறைந்திருக்கும் இடம் பற்றி ஆங்கிலேயர்களுக்கு யார் தகவல் கொடுத்தார்கள்?"

"பக்தசிங்கை தேசபக்தர்கள் என்று அழைத்துக் கொண்டவர்களின் (காந்தி-நேரு) அனுமதியின்றி பகத்சிங் எளிதாக தூக்கிலிடப்பட்டார்."

"இந்தியர்களாகிய உங்களுக்கு வெளிநாட்டு எதிரிகள் தேவையில்லை. உங்கள் சொந்த மக்கள் அதிகாரம், பதவி மற்றும் தனிப்பட்ட ஆதாயத்திற்காக உங்களைத் தொடர்ந்து காட்டிக் கொடுக்கிறார்கள். அதனால்தான் நாங்கள் இந்தியர்களிடமிருந்து விலகி இருக்கிறோம்."

"ஆங்கிலேயர்கள் ஹாங்காங் மற்றும் சிங்கப்பூருக்கு வந்தபோது, ​​ஒரு உள்ளூர்வாசி கூட அவர்களின் படையில் சேரவில்லை. ஆனால் இந்தியாவில், நீங்கள் எதிரியின் படையில் மட்டும் சேரவில்லை - நீங்கள் அவர்களுக்கு சேவை செய்தீர்கள். நீங்கள் அவர்களை வணங்கினீர்கள். அவர்களை மகிழ்விக்க உங்கள் சொந்த மக்களைக் கொன்றீர்கள்."

"இன்றும் கூட, நீங்கள் மாறவில்லை. வரலாற்றிலிருந்து நீங்கள் எந்தப் பாடத்தையும் கற்றுக்கொள்ளவில்லை. கொஞ்சம் இலவச மின்சாரம், ஒரு பாட்டில் மது அல்லது ஒரு போர்வைக்காக கூட - நீங்கள் உங்கள் வாக்கு, உங்கள் மனசாட்சி மற்றும் உங்கள் குரலை சிந்திக்காமல் விற்கிறீர்கள்."

"நீங்கள் கோஷங்களை உச்சரிக்கிறீர்கள், எதிர்ப்பு தெரிவிக்கிறீர்கள், ஆனால் நாட்டிற்கு உங்கள் தியாகம் தேவைப்படும்போது, ​​நீங்கள் எங்கே இருக்கிறீர்கள்? உங்கள் முதல் விசுவாசம் இன்னும் உங்கள் வீடு, குடும்பம், மனைவி, குழந்தைகள் மற்றும் செல்வத்திற்குத்தான். மீதமுள்ளவை - நாடு மற்றும் மதம் - நரகத்திற்குச் செல்லலாம்."

இதைச் சொல்லிவிட்டு, ஜப்பானியர்கள் வெளியேறினர், அந்த இந்தியர் அங்கேயே தலை குனிந்து, வெட்கத்தில் உறைந்து நின்றார். நாமும் ஒரு இந்தியரே

-தாய் பிரபு

நன்றி ...பாவல்

படித்து பகிர்ந்து

#தினமும்ஒருவரிதத்துவம்

@தினமும்ஒருவரிதத்துவம்

https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2025/oct/22/work-out-while-you-work-10-strength-building-office-exercises-you-can-do-in-everyday-clothes?utm_medium=email&utm_source=ten_tabs&utm_campaign=FIREFOX-EDITORIAL-TENTABS-2025_10_28&position=8&category=fascinating_stories&scheduled_corpus_item_id=3d57b563-24c2-42e0-995d-1328b05a2b42&url=https%3A%2F%2Fwww.theguardian.com%2Flifeandstyle%2F2025%2Foct%2F22%2Fwork-out-while-you-work-10-strength-building-office-exercises-you-can-do-in-everyday-clothes

Work out while you work? Ten strength-building office exercises you can do in everyday clothes

https://slate.com/life/2025/10/butter-chicken-indian-restaurant-near-me.html?utm_medium=email&utm_source=ten_tabs&utm_campaign=FIREFOX-EDITORIAL-TENTABS-2025_10_28&position=7&category=fascinating_stories&scheduled_corpus_item_id=52cd3e21-4733-4aae-8a92-490b6e43f2cd&url=https%3A%2F%2Fslate.com%2Flife%2F2025%2F10%2Fbutter-chicken-indian-restaurant-near-me.html

Searching for the “Real” Butter Chicken

Across the country, Indian restaurants are grappling with whether the popular tomato-cream stew is something to reject or redeem. How did such a “basic” dish get so complicated?

By Jaya Saxena

In her review last year of the chic new Indian restaurant Bungalow in Manhattan, interim New York Times food critic Priya Krishna hopefully asked, “Are we done with the butter-chicken era of Indian restaurants?” It is the opening sentence, the seam from which the rest of the review drapes. Bungalow earned three stars for what it is (beautiful, playful, technically dazzling) but also for what it isn’t, which is a restaurant that serves butter chicken. The lack of butter chicken means it is “by South Asians, for South Asians.” Butter chicken is the symbol, the synecdoche, of everything wrong with Indian food.

It has seemed lately that to be a successful Indian restaurant is to reject the dish, a spiced stew of chicken and tomato and cream that until very recently had been ubiquitous on most Indian restaurant menus. When restaurants like Passerine and Dhamaka opened in New York, or Shor Bazaar in L.A., they emphasized more specific, regional cuisines that were less common in the U.S., and reviewers were quick to note that meant no butter chicken. In an Instagram video, Navi New Indian in Germany invites diners to taste “real India,” which to them means “No butter chicken. No glowing sauces.” In a partnership with an A.I. company, Canadian comedian Pushpek Sidhu half jokes, half rants about white people refusing to eat anything but butter chicken, saying “almost nobody in India eats it,” and begging people to learn more about Indian food (the result being that A.I. can help make an app that will help them find other food. Sure.).

But in the midst of the rejection, there are also those who think butter chicken can be redeemed. Chicago’s Roop, which serves an eight-course Indian tasting menu and more experimental dishes like sweet potato chaat with spinach tempura, has butter chicken on the menu, and offers an extra side of its sauce. Íla, also in Chicago, has butter chicken empanadas. Adda, run by the same team behind Dhamaka, has a “Butter Chicken experience,” a customizable, riotously fun tableside presentation where guests can choose from three infused butters to serve as the base of the sauce. And INDN, a new Manhattan cocktail bar, offers a butter chicken cocktail, made with mezcal and spiced with fenugreek and garam masala.

These offerings, however, are pitched as the “real” butter chicken. Or a more experimental version. Or just not what you get in a takeout curry shop, the thing Indian restaurateurs seem to still have to define themselves against. Butter chicken’s widespread popularity has made it, as Indian YouTuber Shuchir Suri puts it, a “culinary diplomat”—a role many South Asians didn’t ask it to have. This has bred resentment and reaction; no matter what these chefs do, the specter of butter chicken is always hovering. What would it take to banish it? Or should that even be the goal?

It should be noted that Sidhu is wrong about who eats butter chicken. The dish is incredibly popular in India, specifically around Delhi, where it was invented (though its exact origins are currently being disputed in the Delhi High Court). This is because butter chicken is really good. It’s rich and comforting and its dominant flavors can be found in just about every cuisine around the world. But it’s true that, in many Western preparations, any Indian flairs like fenugreek or garam masala are typically muted under all that cream. In an interview with NPR, Indian food writer Pushpesh Pant says this adds up to “the lowest common denominator for a non-Indian palate.”

Mostly, when restaurants distance themselves from butter chicken, it’s because they want to do something else, whether that’s highlight the specifics of different culinary traditions in South Asia, or just try something less familiar. “I’m not against butter chicken. I just want to do much more than that,” says chef Chetan Shetty of Passerine, which serves dishes like scallion uttapam with comte cheese, and classic Lucknow beef nihari. These are dishes that, until recently, just have not been found on the majority of Indian menus in the U.S., which tended to focus on northern Indian and Punjabi curries. Slowly, new restaurants have educated the non-Indian public about the breadth of Indian cuisine.

Shetty also notes that at around $40 an entree, or $140 for the restaurant’s tasting menu, your standard curry-house butter chicken just doesn’t make sense on the menu. “Why would you come so far and take so much effort to eat butter chicken at the end of the day?” he says.

“Butter chicken can be home-delivered, and it will be as good as it was in the restaurant.”

But even the most confident chefs tend to qualify the existence—or even the future possibility—of butter chicken in their kitchens. Shetty emphasizes that he likes “good butter chicken,” and that eventually he will put his take on his menu, though it won’t look like what you find at the takeout place. And on its website, Adda has a whole FAQ about its “Butter Chicken Experience.” “Butter chicken has become somewhat of a punchline, stripped of its nuance and reduced to an afterthought,” they write, calling it popular but “misunderstood.” By using ingredients like heritage chicken, house-churned butter, and organic tomatoes, “we’re reclaiming it,” says Adda, “returning depth, elegance, and spice to a dish that deserves a place at the table.”

Who does butter chicken need to be reclaimed from, such that it can be “good” or “real”? The unspoken enemy is white people, non-Indians, anyone who equates butter chicken and garlic naan with the entirety of Indian cuisine. But for Nakul Mahendro of Badmaash in L.A., Indians rejecting butter chicken because of its popularity is “like an Italian being upset at marinara sauce.”

Mahendro and his brother, Arjun, opened Badmaash 12 years ago, at a time when, he admits, a lot of the butter chicken he found in the city was made with sugar and ketchup. They were one of the first places to start positioning Indian food toward a younger, cooler generation of the diaspora, with a mashup of fusion offerings like Chicken Tikka Poutine and fried chicken with paprika masala, and classics like saag paneer and butter chicken, made consciously but not pretentiously. They also make butter chicken samosas, and sell their butter chicken sauce by the jar. “We want to make Indian food a once-a-week cuisine. You have Taco Tuesday, you have Samosa Sundays.”

For Mahendro, butter chicken’s culinary diplomacy is a good thing. After all, if it’s popular with Indians and non-Indians alike, what’s the problem? Why shy away from something so beloved? “You are a chef, you have your own voice,” he says. “But I think the best chefs, the best restaurateurs, really understand that their gift and their product is not for them. It’s for the world.”

This is the tension inherent in any restaurant: art vs. service. How do you balance executing your singular creative vision and making the people happy? How do you make what you want and also something people want to eat (and pay for)? One is not inherently better than the other, just as Philip Glass is not inherently better than Sabrina Carpenter. But you balked at Sabrina Carpenter, didn’t you? One of those people you probably considered more deserving of respect, more “real,” even if you’re not sitting down to Koyaanisqatsi every night. Perhaps butter chicken is the pop music of Indian food, then, derided precisely because it’s so enjoyed.Mahendro asked what I thought of butter chicken. I admitted I loved it with embarrassment, that I often shied away from ordering it or making it not because I didn’t like it, but because as an Indian American, I wanted to seem more advanced than that. It just felt so basic. “But how is it basic?” he asked, before giving me a pep talk about the beauty of being an ambassador to our heritage, and of using butter chicken as a gateway to other parts of the culture. “It’s not something to be ashamed about. It’s something to be proud about.”

I sat with that message, wondering if my, or any, identity must exist in reaction to something. If there always had to be a “them” to the “us,” a butter chicken to deride in favor of something more “true.” In this new wave of restaurants, butter chicken exists as something to determinedly reject or defiantly reclaim. But I hope we’re getting closer to a time when butter chicken needn’t be a gateway, or albatross, or something to explain anymore. Maybe it can just be.